Pelargonia z grupy Rosebud - Część 2 Sadzimy do donicy

Strona główna » Porady » Pelargonia z grupy Rosebud - Część 2 Sadzimy do donicy

wielkość tekstu:A | A | A

Część druga jest o pelargoniach z grupy Rosebud w dużych donicach i o zakwaszaniu podłoża celem zwiększenia pobierania składników pokarmowych.
Nie przeczytaliście częsci pierwszej? - przeczytaj tutaj - kliknij

No dobrze, a teraz co się stanie gdy wsadzimy pelargonie z grupy Rosebud do dużej donicy o pojemności 10 czy 20 litrów?
I tu trzeba zastanowić się jakiego nawozu użyć.

Ja w takim wypadku pozwalam na to żeby pelargonie z tej grupy szybko rosły, żeby nie skracały międzywęźli. Dlatego też stosuję nawóz NPK 20-20-20 dla zrównoważonego wzrostu. Nie zastosuję nawozu na szybki wzrost o składzie NPK 30-10-10 bo ten nawóz nadaje się bardziej do datur czy brugmansji, gdzie w ciągu roku chcemy osiągnąć 2 metry wysokości rośliny.
Duża ilość torfu o frakcji 5-25 i pH 5,5-6,5, oraz nawóz zrównoważony NPK 20-20-20 zadziała na te pelargonie w następujący sposób: pelargonia, po 2 tygodniach od wsadzenia, zacznie bardzo intensywnie rosnąć, zdecydowanie intensywniej niż w skrzynce.
Mankamentem będzie to, że nie będzie się samoistnie rozkrzewiać, dlatego już po 2-3 tygodniach od wsadzenia będzie jej trzeba przyciąć wszystkie czubeczki wzrostowe. Międzywęźla będą miały odległości od 5 do nawet 12 centymetrów.

Gdy podrośnie tak do 35-40 cm przechodzimy na nawóz na kwitnienie (nawóz na zawiązywanie pąków) NPK 10-30-20. Pelargonia z grupy Rosebud, w dużej donicy, urośnie w ciągu sezonu do 80 cm i będzie naprawdę bardzo intensywnie kwitła do pierwszych przymrozków. Tym już, nie krzaczkiem, a dużym krzewem w donicy na jaki wyrośnie pelargonia z tej grupy będziecie na pewno zachwyceni.

No i czemu nasza pelargonia nie rośnie tak jakbyśmy chcieli?

Przecież nawozimy, dbamy, obrywamy stare liście, przycinamy uschnięte kwiatostany…
Jest kilka powodów zależnych i niezależnych od nas:
Zależne:
- Mamy złe podłoże bo posknerowaliśmy i kupiliśmy „ziemię do pelargonii” w markecie – opis był super.
- Przesadziliśmy z podlewaniem, a donica nie ma odpowiednio dużego drenażu – to jest powiązane ze złym podłożem, które nie przepuszcza wody.
- Przesadziliśmy z nawozem.
- Podłoże jest za mało kwaśne.
Niezależne:
- Lato jest kiepskie i nie ma słońca, ciągle pada, temperatury niskie.
- Skrajne różnice temperatur pomiędzy dniem, a nocą.
- "Teściowa" przesadziła z nawozem i podlewaniem :)

Więc po kolei:
- Kiepskie podłoże to 90% problemów z chorobami, z którymi nasza pelargonia sobie nie poradzi. Pelargonia ma swój system immunologiczny i kiedy dobrze zje, „nogi” jej nie zamokną, nie zmarznie to sobie poradzi z pasożytami (grzybami i owadami). Należy, szczególnie do dużych donic, stosować torf o frakcji 5-25, a nie ziemię, która się ubija już po drugim podlaniu. Korzenie pelargonii też muszą mieć miejsce do rozwoju i choć trochę powietrza.

- Donica ma zbyt małe otwory drenacyjne – pelargonia musi mieć odpływ wody, a woda ma swoją lepkość spotęgowaną przez nawóz i dlatego nie wypływa przez otwory wielkości 20 groszy. Średnica otworów musi mieć przynajmniej wielkość 2 złotych. Inaczej nasza pelargonia będzie stała w wodzie (a raczej jej korzenie), co może spowodować procesy gnilne korzeni.

- Przesadziliśmy z nawozem? Moje nawozy, na przykład NPK 10-30-20, mogą być stosowane w dawce maksymalnej 2 gramy na litr. Jeśli przesadzisz to spalisz korzenie. I jak wtedy pelargonia ma pobierać pokarm? „Lepiej małą łyżeczką, a długo” czyli lepiej 1 gram, a za każdym podlewaniem. Ten tekst w cudzysłowie wymyślili działacze PRL przed 1989 rokiem odnośnie brania łapówek ale tutaj ten tekst nadawał się po prostu idealnie.

- I najważniejsze – kwasowość podłoża. Pelargonia lubi pH 5-5-6,5, a powyżej pH 7 znacząco ogranicza pobieranie substancji odżywczych.
Zapomnijcie o kwaśnych deszczach. To było w latach 70-90 ubiegłego wieku, kiedy z każdej elektrowni wydobywały się tony siarki na minutę. Teraz tego nie ma, deszcze nie są kwaśne i cierpią na tym głównie rolnicy. Teraz podłoże w doniczkach trzeba zakwaszać bo czy podlewacie deszczówką, ze studni czy z kranu to po miesiącu wypłuczecie podłoże z kwasowości pH 5,5-6,5.
Podłoże w którym rosną od miesiąca pelagonie trzeba zakwasić. Najtańszym preparatem jest siarczan amonu ale można go użyć tylko dwa razy w sezonie bo w nadmiarze zasoli nam podłoże i korzenie również spalimy (dawka 2g na litr dwa razy w sezonie).
Od 3 lat testuję unikatową skałę (mieloną) ze Szkocji, która ma olbrzymią ilość łatwo przyswajalnego SO3, które idealnie zakwasza podłoże. Być może jeszcze w 2020 roku będzie ona u mnie dostępna.
W ostateczności można zakwasić kwaskiem cytrynowym ale w naprawdę małej ilości.

Część trzecia dotycząca przygotowania pelargonii do zimy w „przygotowaniu”. Tu nie będzie podziału na grupy pelargonii bo wymagania są praktycznie takie same.

Ogólne wyjaśnienia:
SO3 - trójtlenek siarki. Siarka w czystej postaci rozpuszcza się bardzo ale to bardzo powoli. Często zanim się rozłoży, żeby zakwasić glebę, zostaje wypłukana przez deszcze. Im większy poziom tlenu w związku tym szybciej siarka się rozpuszcza. Próbowałem - po wrzuceniu czystej siarki do wody przez ponad miesiąc woda nie podniosła swojego pH pomimo częstego mieszania.